آیدا پناهنده را پیش‌تر از آن که با فیلم‌های کوتاه و یا تله‌فیلم‌هایش به یاد بیاورم، با اولین اثر بلند سینمایی‌اش «ناهید» می‌شناسم‌. فیلمی که داستان آن را با همکاری همسرش ارسلان امیری به نگارش درآورده است و توانسته در اولین تجربه سینمایی‌اش جوایز متعددی را از جشنواره‌های خارجی دریافت کند. آن‌چه بدیهی بود این است که «ناهید» بخاطر ریتم کند داستان و سوژه ناجالبی که پناهنده برای آن انتخاب کرده بود، قطعا در ایران دیده نمی‌شد! به نظر می‌آید پناهنده، این بار به سراغ موضوع جذاب‌تری رفته و توانسته درام عاشقانه‌ی قوی‌تری را خلق کند. فیلمی که هرچند ردپای تفکر اجتماعی و نگرش خاص پناهنده به جامعه‌ی ایران را همانند اثر قبلی‌اش «ناهید»، به تلخی بازگو می‌کند، اما این‌بار این نگاه خاص در بستر یک داستان بسیار جذاب‌تر از ناهید روایت می‌شود. داستانی که حداقل آن‌قدر کنجکاوتان می‌کند که بخواهید فیلم را تا آخرش ببینید و سالن سینما را ترک نکنید! پناهنده در اسرافیل با بازی خوبی که از هدیه تهرانی، پژمان بازغی و هدی زین‌العابدین‌ گرفته، توانسته است‌ مخاطبان را راضی نگه‌ دارد. اسرافیل با «ماهی» شروع می‌شود و به «سارا» می‌رسد و در پایان به حال خودمان رهایمان نمی‌کند! ماهی معلم یک مدرسه ...